Bibliographic Information

Sourate 105 - Coran 12-21. Traductions du Coran en Europe, XIIe-XXIe siècles - Sourate s105

Original Source

Witness List

  • Witness caire:
  • Witness hamidullah:
  • Witness masson:
  • Witness blachere:
  • Witness arberry:
  • Witness pickthall:
  • Witness marracci:

Electronic Edition Information:

Responsibility Statement:
  • Structuration des données (TEI) Paul Gaillardon, Maud Ingarao (Pôle HN IHRIM)
Publication Details:

Published by IHRIM.

Lyon

Licence

Encoding Principles

À faire.

←|→
Éd. du Caire, 1924Contexte
X
سورة الفيل
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
1
أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِأَصْحَابِ الْفِيلِ
2
أَلَمْ يَجْعَلْ كَيْدَهُمْ فِي تَضْلِيلٍ
3
وَأَرْسَلَ عَلَيْهِمْ طَيْرًا أَبَابِيلَ
4
تَرْمِيهِم بِحِجَارَةٍ مِّن سِجِّيلٍ
5
فَجَعَلَهُمْ كَعَصْفٍ مَّأْكُولٍ
←|→
Hamidullah révisée, 2000Contexte
X
L’éléphant (Al-Fil)
1
N’as-tu pas vu comment ton Seigneur a agi envers les gens de l’Eléphant ?
2
N’a-t-Il pas rendu leur ruse complètement vaine ?
3
et envoyé sur eux des oiseaux par volées
4
qui leur lançaient des pierres d’argile ?
5
Et Il les a rendus semblables à une paille mâchée.
←|→
Masson, 1967Contexte
X

SOURATE
L’ÉLÉPHANT
Au nom de Dieu : Celui qui fait miséricorde, le Miséricordieux.
1
N’as-tu pas vu comment ton Seigneur a traité les hommes de l’Éléphant ?
2
N’a-t-il pas détourné leur stratagème
Note [édition originale] : Mot à mot : n’a-t-il pas fait (de) leur ruse, un égarement ?
    ,
    3
    envoyé contre eux des bandes d’oiseaux
    Note [édition originale] : Ou des oiseaux appelés : ʾababil.
      4
      qui leur lançaient des pierres d’argile ?
      5
      Il les a ensuite rendus semblables à des tiges de céréales qui auraient été mâchées.
      ←|→
      Blachère, 1957Contexte
      X
      Sourate CV.
      L’Éléphant.
      (Al-Fîl.)
      Propos liminaire du traducteur
      Titre tiré du vt. 1.
      Ce texte fait allusion à un récit de caractère semi-historique, sans doute fort connu en Arabie occidentale, au vii e siècle de J.-C. Vers 530, Abraha, vice-roi du Yémen pour le compte du Négus, avait tenté une expédition contre le Hedjaz. Toutefois son armée ayant été décimée par une épidémie, il avait dû battre en retraite vers le sud. Cet événement, déformé, fit donner aux Abyssins qui y participèrent le nom de ’Aṣḥâb-al-Fîl « Hommes de l’Éléphant ». On disait en effet qu’un éléphant se trouvait dans l’armée d’Abraha. Le même récit ajoutait que l’armée éthiopienne avait été attaquée par des oiseaux qui lançaient des pierres et tuaient ainsi les envahisseurs. Ce texte montre qu’à ce moment, le Prophète considère le centre religieux de la Mekke comme celui de la nouvelle religion. Le morceau est ancien ; Muir en fait même un texte datant de la période préapostolique.
      Au nom d’Allah, le Bienfaiteur miséricordieux.
      1
      N’as-tu point vu comment ton Seigneur a traité les Hommes de l’Éléphant ?
      2

      Facsimile Image Placeholder
      N’a-t-Il point fait tourner leur stratagème en confusion ?
      3
      N’a-t-Il point lancé contre eux des oiseaux, par vols,
      4
      qui leur jetaient des pierres d’argile,
      Note [édition originale] : sijjîl « d’argile ». Ce mot ne se rencontre qu’une fois et semble être un emprunt à l’iranien. Dans la sourate LI, 33, dans une phrase parallèle, ce mot est remplacé par ṭîn « argile séchée ».
        5
        en sorte que ton Seigneur en fit comme feuillage dévoré ?
        ←|→
        Arberry, 1955Contexte
        X
        The Elephant
        1
        Hast thou not seen how thy Lord did with the Men of the Elephant?
        2
        Did He not make their guile to go astray?
        3
        And He loosed upon them birds in flights,
        4
        hurling against them stones of baked clay
        5
        and He made them like green blades devoured.
        ←|→
        Pitckthall, 1930Contexte
        X
        The Elephant
        1
        Hast thou not seen how thy Lord dealt with the owners of the Elephant?
        2
        Did He not bring their stratagem to naught,
        3
        And send against them swarms of flying creatures,
        4
        Which pelted them with stones of baked clay,
        5
        And made them like green crops devoured (by cattle)?
        ←|→
        Marracci, 1698Contexte
        X

        SURA CV.
        ELEPHANTES.
        MECCANA :
        COMMATUM QUINQUE.
        1
        1.  An non nosti, quomodò fecerit Dominus tuus cum ductoribus Elephantium.
        2
        2.  An non posuit astum eorum in errorem (idest in perniciem ipsorum, dùm decepti sunt, & erraverunt in eo  ?)
        3
        3.  Et misit super eos aves turmatim volantes.
        4
        4.   Quæ jaciebant in eos lapides ex argilla cocta.
        5
        5.  Posuitque eos velut folia segetis depastæ.
        Note [édition originale] : NOTÆ.
        Nihil hìc peculiare occurrit, nisi pręmium Lectoris. Nimirùm : من قراء سورة الفيل اعفاه الله ايام حياته الخسف والمسخ Qui legerit Suram Elephantium, custodiet eum Deus, quandiù vixerit, ab hiatu terræ, ne ab ea absorbeatur, & à transmutatione in aliam formam. Quisquiliæ.
        I.  Cum ductoribus Elephantium. ] Totam fabulam ita breviter recenset Gelal : ابرهة ملك اليمن وحبشة بنا بصنعا كنيسة ليصرف اليها الحاج عن مكة فاحدث رجل من كنانة ولطخ قبلتها بالعذرة احتقارًا بها : فحلف ابرهة ليهدمنّ الكعبة فجاء مكة بجيشه على افيال مقدمها محمود : فحين توجهوا لهدم الكعبة ارسل الله عليهم طيرًا جمعات جمعات ترميهم بحجارة من طين مطبوخ واهلكهم الله تعالى كل واحد بحجره المكتوب عليه اسمه وهو اكبر من العدسة واصغر من الحمصة يحرق البيضة والرجل والفيل ويصل الى الارض : وكان هذا عام مولد النبي صلى الله عليه وسلم Abraha Rex Arabiæ Felicis, & Ethiopiæ ædificaverat in Sanaa Ecclesiam, ut diverteret ad eam peregrinantes ad Meccam. Quidam verò ex Canana, exonerato ventre, inquinavit stercore anteriorem partem ejus in contemptum ejusdem. Quamobrem juravit Abraha, se funditùs eversurum esse Delubrum Meccanum. Venit itaque Meccam cum exercitu suo, super Elephantes, quos præcedebat Mahmud. Cùmque tenderent ad destruendum Delubrum, misit Deus super eos multas turmas avium, quæ cęperunt jaculari contra eos lapides ex luto cocto. Perdidit itaque Deus singulos lapide suo, in quo uniuscujusque nomen scriptum erat. Hujusmodi autem lapit erat major lente, & minor cicere, & comburebat galeas, & homines, & Elephantes, & perveniebat usque ad terram. Contigit autem hoc eo anno, quo natus est Propheta Dei Mahumetus. Ismael filius Aly scribit Mahmud, fuisse Camelum, quo Rex Abraha vehebatur, & addit : ولما قارب ابوها الى مكة وتهيا لدخولها بقى كلما قبل فيله مكة ويرمي نفسه الى الارض وينام فاذا قبلوه غير مكة قام يهرويل وبينما هم كذلك اذ راوا طيرًا عظيمًا اقبل من ناحية البحر لا تحصا كثرته امثال الخطاطيف مع كل طير ثلثة احجار في مناقره ورجليه . فقذفهم بها وهي مثل الحمص والعدس فلم تصب احدًا منهم الا هلك ثم ارسل الله سيلا والقاهم في البحر والذي سلم ولي هاربًا الى اليمين مع ابرهة وصاروا يتساقطون بكل منهل فاصيب ابرهة في جسده فسقطت اعضاؤها ووصل الى صنعا ومات Cùmque Abraha Meccæ propior esset, seque ad ingressum in illam præpararet, Elephas illius subsistebat, quoties versus Meccam illum impellebat ; projiciensque se in terram obdormiebat. Cùm autem impelleret eum aliò præter Meccam, surgebat celeriter, promptèque incedebat. Cùmque in hoc statu res essent, ecce viderunt aves magnas è regione maris advolantes, erantque innumerabiles, similes hirundinibus : unaquæque earum gestabat tres lapides in rostro, & in duobus pedibus, quibus jaculabatur in eos : erantque hi lapides ciceri, & lenti similes : neque percussus fuit ullus ex eis, qui non periret. Deindè misit Deus torrentem, qui asportavit illos in mare. Qui autem evaserunt, terga vertentes fugerunt cum Abraha in Arabiam Felicem ; & cadebant in omni loco aquoso. Percussus est quoque Abraha in corpore, & defluxerunt membra ejus, pervenitque in hoc statu in Sanaa, ubi mortuus est. Ex his dilucidantur cætera, quæ in hac Sura continentur.
          Note [édition originale] : REFUTATIONES.
          I. Hoc totum, quod hìc ab Alcorano, ejusque Expositoribus refertur, aut fabulam esse, aut præstigium res ipsa persuadet. Solemne certè est Moslemis hujusmodi portenta confingere. Quòd si etiam hoc verè factum fuisse concedamus, quis dubitet ex malorum Geniorum opera, astuque contigisse ? Erat eo tempore Delubrum illud Meccanum Idolis plenum, atque in eo eorum cultus à Meccanis, cæterisque Arabibus sacrilegis ritibus in Supremi Numinis contumeliam exercebatur. Ex opposito autem in Ecclesia illa, quam Abraha Rex Arabiæ Felicis ædificaverat, verus Deus colebatur, veraque Religio exercebatur : erat enim Rex ille Christianus : & Christiana Religio eo tempore erat vera, & Sancta, ut fatentur etiam Mahumetani : inter quos Ahmed filius Abdolhalim in sua apologia contra Christianam Religionem hæc habet : وكان جيران البيت مشركين يعبدون الاوثان ودين النصارى خير من دينهم Erant autem cultores Delubri Meccani Idololatræ, adorantes Simulacra : & Religio Christianorum melior erat religione eorum. Quomodò ergo fieri potuit, ut Deus Optimus Maximus miraculo tàm insigni concurrerit ad defendendum locum, in quo Dæmones colebantur ; & gentem falsę, impięque superstitioni addictam, contra Christianam Religionem, & Regem Christianum, qui pro eadem Religione, verique Numinis cultu pugnabat ? Respondet Apologista prædictus, id factum fuisse in gratiam Mahumeti, qui eo anno erat nasciturus : vel saltem in gratiam Abrahæ, & Ismaelis, qui Fanum illud Meccanum ædificaverant. Verùm nulla dictat ratio, quòd debeat Deus in gratiam cujusvis Prophetæ Idola, eorumque cultores, & Delubra miraculis tueri, præsertim contra Religionis suæ propugnatores. Quòd Abraham, & Ismael Fanum illud ædificaverint, falsum prorsùs esse alibi demonstravimus. Quòd si etiam verum esset, cùm tamen quodlibet Templum propter veri Dei cultum tantummodò venerationem mereatur, hoc cessante, vel in superstitiosum, & illicitum mutato, nullam videtur mereri æstimationem. Quamobrem Templum illud Jerosolymitanum, quamvis à Davide, & Salomone constructum, ubi idololatriæ sordibus inquinatum fuit, nullo modo à Deo contra Chaldęos servatum est, quin potiùs eversum, & in maceriem lapidum redactum. Vel igitur hoc, quod hìc de Elephantium ductoribus refertur, fabula est : vel Dæmonum præstigium fuit. Neque verò novum, & inauditum est, Dæmonas Delubrorum, vel Simulacrorum, vel Sacrorum suorum injurias, Deo ita permittente, vindicare consuevisse. Sexcenta sunt hujus rei exempla, quæ omnia impossibile videtur à tot Scriptoribus tùm Græcis, tùm Latinis conficta fuisse. Unicum mihi producere satis erit huic, quod à Mahumetanis refertur, simillimum : & à Cicerone lib. 1. de Divinatione narratur his verbis : Objiciuntur etiam sępè formæ, quæ reipsa nullæ sunt, speciem autem offerunt : quod contigisse Brenno dicitur, ejusque Gallicis copiis, cùm Fano Apollinis Delphici nefarium bellum intulisset. Tunc enim ferunt ex Oraculo, hæc fatam esse pythiam : Ego providebo rem istam, & albæ virgines. Ex quo factum, ut, & viderentur virgines ferre arma contra ; & nive Gallorum obrueretur exercitus. Addit Valerius Maximus lib. 1. cap. 2. Brennus Gallorum Dux Delphis Apollinis Templum ingressus, Dei voluntate in se manus vertit. Jurares ex hoc facto, Mahumetanos, & Alcoranum fabulam suam de Elephantibus omninò confarcinasse, & confinxisse : in qua, si attentè eam expendas, tot ineptias reperies, quot verba : sed non est mihi otium singula adamussim expendere. Vide, quę de hoc Scripsi in Prodromo p. 2. c. 4. pag. 14.
            Réinitialiser l'alignement