Qur’ān 12-21

QUR'ĀN TRANSLATIONS IN EUROPE, 12^th - 21^st c.

Note [original edition] : NOTÆ. Titulus desumitur à prima dictione Suræ, nempè النازعات Abstrahentes, fęminini generis. Circa locum ejusdem Suræ, & numerum versuum illius, non reperio discrimen inter Authores : Meccana enim est, & sex supra quadraginta versus continet. Qui eam legerit, quemadmodùm scribit Zamchascerius, كان ممن حبسه الله في القبر والقيمة حتى يدخل الجنة قدر صلاة مكتوبة Erit ex iis, quos retinebit Deus in sepulchro, & Resurrectione, donec ingrediatur Paradisum spatio orationis præscriptę. Vix assequor sensum, & suspicor de mendo in scriptura. I.  Per Abstrahentes. ] Omnia hæc, per quæ jurare fingitur Deus, Arabicè sunt generis fęminei : referuntur enim ad الملايكة Angelos, qui in plurali numero ejusdem generis censentur. Omnium igitur horum versuum, nimirùm à primo usque ad quintum inclusivè, sensus continet quinque Dei juramenta ad Resurrectionem asserendam : primum per Angelos, qui violenter extrahunt in morte è corporibus animas peccatorum. Secundum per eos, qui placidè, & leniter educunt è corporibus animas justorum. Tertium per eos, qui in morem Natantium è Cęlo in terram Divina mandata ferentes descendunt. Quartum per eos, qui præeunt animas justorum in Paradisum ascendentes. Quintum per eos, qui mundanas res ad Dei nutum gubernant. Ita exponunt insulsissima hæc ænigmata Gelal, Zamchascerius, cæterique Expositores. VI.  Die, qua conturbabit Conturbatrix. ] Per Conturbatricem intelligit Gelal : النفخة الاولى Primum sonitum tubæ vocantis ad judicium : quia بها يرجف كل سئ , per eum omnia perturbabuntur. Per Subsecutricem autem النفخة الثانية Sonitum secundum tubæ, qui fiet quadraginta annis post primum. XXV.  Pęna novissimæ, & primæ. ] Jam posui explicationem Gelalis, qui refert hæc ad prima, & ultima peccata Pharaonis. Sed fortassè meliùs referemus ad præsentem vitam, & novissimum sæculum. XXX.  Et terram posteà expandit. ] Hoc dicitur, quia juxta Gelalem, terra كانت مخلوقة قبل السماء من غير دحو creata fuerat ante Cœlum, sed sine expansione. XXXII.  Victrix maxima. ] Ita vocatur dies Judicii, quia omnibus prævalebit, omniaque devastabit. XLVI.  Quasi ipsi. ] Sensus horum verborum est : Quandò homines videbunt diem Judicii, existimabunt se non commoratos fuisse in sepulchris, sive in Mundo, nisi per unicum mane, vel vespere.

Note [original edition] : REFUTATIONES. I. Mirum, quantum in persuadenda Meccanis veritate Resurrectionis adlaboret Mahumetus, non quidem ex motivo pietatis, vel alienæ salutis : sed quia intelligebat, si tantum mysterium persuaderet, posse se rudes illos homines vel spe æternarum deliciarum, vel timore æternorum suppliciorum, ad quamcunque rem, quam voluisset, & consequenter ad iniquissimam, impiissimamque legem suam pertrahere. Et, quia videbat, si illis Paradisi felicitatem talem, qualis reverà est, nempe spiritualem, & à terrenis rebus longissimè distantem proposuisset, eosdem, utpotè rerum divinarum, & Spiritualium minimè capaces, nullo modo esse suis verbis permovendos : quidquid ad Resurrectionem, vel Paradisum pertinet, ita proponit, ut à terrena, & carnali felicitate, nihil differat, nisi in majori copia, & libertate : ut non diversa, sed meliora, & majora habituri sint in Paradiso eadem, quæ hìc habebant, vel habere poterant. II. Quinquies inducit Deum jurantem de re eadem, nempè de veritate Resurrectionis, per quinque Angelorum species, quas ridiculis, insulsisque ænigmatibus designat. Cùm verò juramentum unum eamdem vim habeat, quam aliud (omnia enim sunt per Angelos) constat, quatuor juramenta esse prorsùs otiosa. Immò quælibet Juramenti repetitio, præsertim supra eamdem rem, per quidquid tandem fiat, otiosa, immò vitiosa censenda est, tàm ex parte jurantis, quàm ex parte illius, per quem juratur. Cui enim semel juranti non creditur ; neque, si millies juret, credetur. Si verò is, per quem juratur, sit tantæ dignitatis, ut de illius auctoritate, & veracitate non possit dubitari : superfluum est per alium jurare. Si verò talis non sit, impium est etiam per illum jurare. Quamobrem juramentum, etiamsi fiat per aliquam rem creatam, respicit tamen solùm Summam Veritatem, scilicet Deum, qui in ea re peculiariter elucet. Sufficit verò, si Summa Veritas in testem alicujus rei semel adducatur. Pluries verò adducere, videtur esse de illius testimonio, vel justitia, aut veritate dubitare. Ignosce, Lector, si iisdem insaniis semper eadem responsa cogor adhibere. III. Nimis crassum se Mahumetus ostendit, dùm putat peccatorum animas ferreis uncis ab Angelis ab eorumdem corporibus abstrahi : justorum verò animas molliter, leniterque ab iisdem trahi, atque educi. Animæ enim, cùm sint spirituales, prorsùsque immateriales, non possunt hoc modo abstrahi, vel trahi : sed ex naturali necessitate superveniente morte corpora relinquunt. Et, quamvis in hoc violentiam sępè homines experiantur, non tamen hæc fit ex abstractione, vel extrinseca vi Angelorum, sed ex naturali difficultate, qua animæ à corporibus separantur. IV. Non est pertranseunda importuna, atque inepta transitio à mortuorum resurrectione ad historiam Moysi : & ab hac ad alias ineptias absque ullo ordine, vel connexione. Hoc autem vitium, cùm perpetuum sit in Alcorano, non video, quomodò possit à Sapientibus Moslemis excusari, nisi dicant, ejusdem Alcorani Collectores plurima in eo temerè congessisse, quæ nullam habent inter se connexionem : neque solùm in eo Suras, sed etiam versiculos præposterè, ac perturbatè fuisse collocatos : quemadmodùm in Tractatu de Alcorano re vera evenisse demonstravimus. Quid ergo mirum, si in illo sermo ita dissitus sit, ut plerumque periodi, vel versus non majorem habeant inter se nexum, quàm juxta vulgatum adagium : cothurnus cum clava, & lecythus cum strophio. Hiccine verò est liber ille tantæ excellentiæ, & dignitatis, ut, nonnisi Deus, ejus author esse potuerit, in cujus throno, atque etiam essentia ab æterno contineatur, & conservetur ? Sed regerent contra nos Doctores Mahumetani, etiam in sacris utriusque Testamenti libris hoc idem evenire. Nam Psalmi sine ullo temporum, vel rerum ordine præposterè in unum volumen congesti sunt, ut patet ex eorum titulis. Psalmus enim 33. (e. g.) ponitur post Psalmos 3. & 7. & tamen hi tempore longè posteriori Scripti sunt, ut indicant eorumdem epigraphæ. Prætereà neque Euangelia, neque Epistolæ S. Pauli, & aliæ canonicæ, neque omnes libri veteris Testamenti eo ordine collocantur, quem tempus, in quo scripti sunt, requireret. Postremò, si contextus Sermonis, & connexio sententiarum attendatur, agnoscetur fortassè minor dissonantia, & magis congrua sensuum syntaxis in Alcorano, quàm in aliquibus Sacrarum Scripturarum capitibus, vel versiculis. Videtur hæc objectio vim magnam habere. Sed est prorsùs straminea, frivola, nulliusque momenti. Nam, quocumque ordine libri Sacrarum Scripturarum collocentur, nihil proptereà veritati, vel religioni oritur incommodi, vel detrimenti. Atque idem dicendum de Psalmorum dispositione, quæ non sine justissimis causis, & Spiritus Sancti impulsu ab ipso Davide, vel ab Ezra facta esse existimatur. Non ita in Alcorano, ubi, & historiæ veritati, & religionis, fideique certitudini præpostera hujusmodi collocatio plurimùm nocet, & totam propè Mahumeti sectam pervertit. Cùm enim (v. g.) sæpè in Alcorano tanquam vera, & bona Christiana religio admittatur, atque in ea quemlibet æternam Salutem consequi posse asseratur : aliquandò verò in sola Eslamitica religione posse homines salvari, affirmetur ; itaut per unum assertum aliud destruatur, & abrogetur : ex alia verò parte ignoretur, quęnam fuerit Mahumeti circa hoc Suprema decisio : nam in Alcorano, ut jam diximus, omnia ferè præposterè habentur : neque sciri potest, utrum, quod priùs ponitur, traditum sit posteriùs : incertum remanebit apud Mahumetanos, quænam ex duabus religionibus vera sit, Eslamitica, an Christiana : nam utraque vera esse non potest. Vide, quæ circa hoc diximus in Prodromo, parte 3. capitulo primo per totum. Ad illud, quod postremo loco objiciebant circa dissonantiam, quæ in aliquibus Sacris Scripturis contra legitimam sermonis ; ac sententię Syntaxin, major fortassè, quàm in Alcorano reperitur ; respondemus, Moslemos toto Cœlo in hoc errare, & hallucinari. Quamvis enim in divinis Eloquiis plurima interdùm obscuritas appareat, nihil tamen in iis dissonum, nihil dissutum, nihil inter se non optimè cohærens, & connexum invenitur, neque potest inveniri : Nam juxta illud Davidis, Psal. 11. Eloquia Domini, eloquia casta, argentum igne examinatum, probatum terræ, purgatum septuplum. Cui consonat Salomon in Proverb. cap. 30. Omnis sermo Dei ignitus (idest purissimus, ac perfectissimus) ne addas quidquam verbis illius, & arguaris, inveniarisque mendax. Ita scilicet perfectus, atque omni ex parte sermo divinus completus est, ut nihil ei addi possit, quo perfectior fiat. Hæc Moslemi ipsi negare non possunt, qui hujusmodi David, & Salomonis testimonia tanquam divinæ authoritatis admittunt. Porrò, si non ita facilè patet in Sacris literis rerum, vel sententiarum inter se connexio : & quandoque inter se nullatenùs, vel parum cohærere videntur : id sapientissima Spiritus Sancti dispositione factum est, ad majorem divinis verbis majestatem, & reverentiam conciliandam. Nam etiam apud homines magnorum Sapientum effata obscuritate teguntur, atque enigmatibus, & allegoriis, mysticisque sensis involvuntur. Prætereà, ut homines in divinarum Scripturarum sedula, atque assidua meditatione exercerentur, ad latentia in iis mysteria cognoscenda, quemadmodùm innumeris Doctoribus tàm Hebræis antiquis, quàm Christianis omnis ætatis feliciter successit : & alias ob causas, quas non est hìc otium referre. Affectavit quidem Sacrarum Scripturarum stylum Mahumetus in Alcorano, ut Propheta à simplicioribus posset haberi. Verùm evenit illi, quod asino Æsopico : qui, dùm pelle leonina tectus verum leonem simulat ; à proprio ruditu asinus detectus, cęteris animantibus ridiculum fuit. Nimirùm, dùm prava divinorum verborum imitatione Propheta vult credi : stultum, fatuum, atque insanum, ut revera erat, sese universis propalavit. Sub formulis loquendi ambiguis, & ineptis, sub importunis aposiopesibus ; sub transitionibus prorsùs dissitis, & disruptis : sub obscuro ignotorum verborum involucro, persuasit sibi posse se prophetici muneris gloriam consequi, tanquam in his nugis mysteria latere homines essent credituri, sed fumo periit, qui fumum vendidit. V. Manifestissimè Mahumetus non solùm Sacris Scripturis, sed sibiipsi contradicit, nam, cùm in Sura quadragesima prima asseruisset, Deum priùs creasse terram duobus diebus, & posuisse in ea montes, & creasse quatuor diebus in ea, quæ necessaria erant ad victum hominum, ac bestiarum : deindè intendisse animum ad creandum Cœlum, qui erat fumus, & duorum dierum spatio divisisse illud in septem Cœlos ; & adornasse illud luminaribus, nempè Sole, & stellis : hic sui ipsius oblitus priùs ponit creationem Cęli, & Solis, ac stellarum, & deindè terræ, & eorum, quæ in ea reperiuntur, nempè montium, fontium, arborum, & herbarum. Frivola verò est Gelalis excusatio, quòd scilicet terra creata quidem fuerit ante Cœlum, sed sine expansione. Quidquid enim sit de hujusmodi expansione, nullo modo tollitur contradictio, dùm post creationem Cœli, Solis, & Stellarum, creata fuerit terra cum montibus, fontibus, & consequenter cum maribus, ex quibus fontes proveniunt, itemque cum herbis, & arboribus, & cæteris ad victum hominis, cęterorumque animalium necessariis. Neque intelligi potest, in quo consistat hęc expansio terrę, & quid eidem terrę contulerit, vel addiderit.