Bibliographic Information

Sourate 80 - Coran 12-21. Traductions du Coran en Europe, XIIe-XXIe siècles - Sourate s80

Original Source

Witness List

  • Witness caire:
  • Witness hamidullah:
  • Witness blachere:
  • Witness arberry:
  • Witness pickthall:
  • Witness sale:
  • Witness postnikov:
  • Witness marracci:
  • Witness duryer:
  • Witness arrivabene:
  • Witness bibliander:
  • Witness jalalayn:

Electronic Edition Information:

Responsibility Statement:
  • Structuration des données (TEI) Paul Gaillardon, Maud Ingarao (Pôle HN IHRIM)
Publication Details:

Published by IHRIM.

Lyon

Licence

Encoding Principles

À faire.

←|→
Éd. du Caire, 1924Contexte
X
سورة عبس
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
1
عَبَسَ وَتَوَلَّى
2
أَن جَاءَهُ الْأَعْمَى
3
وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّى
4
أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّكْرَى
5
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى
6
فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّى
7
وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّى
8
وَأَمَّا مَن جَاءَكَ يَسْعَى
9
وَهُوَ يَخْشَى
10
فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّى
11
كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ
12
فَمَن شَاءَ ذَكَرَهُ
13
فِي صُحُفٍ مُّكَرَّمَةٍ
14
مَّرْفُوعَةٍ مُّطَهَّرَةٍ
15
بِأَيْدِي سَفَرَةٍ
16
كِرَامٍ بَرَرَةٍ
17
قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَكْفَرَهُ
18
مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ
19
مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ
20
ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ
21
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ
22
ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنشَرَهُ
23
كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ
24
فَلْيَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَى طَعَامِهِ
25
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا
26
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا
27
فَأَنبَتْنَا فِيهَا حَبًّا
28
وَعِنَبًا وَقَضْبًا
29
وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا
30
وَحَدَائِقَ غُلْبًا
31
وَفَاكِهَةً وَأَبًّا
32
مَّتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ
33
فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ
34
يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ
35
وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ
36
وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ
37
لِكُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ
38
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ
39
ضَاحِكَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ
40
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ
41
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ
42
أُولَئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ
←|→
Hamidullah révisée, 2000Contexte
X
Il s’est renfrogné (Abasa)
1
Il s’est renfrogné et il s’est détourné
2
parce que l’aveugle est venu à lui.
3
Qui te dit : peut-être [cherche]-t-il à se purifier ?
4
ou à se rappeler en sorte que le rappel lui profite ?
5
Quant à celui qui se complaît dans sa suffisance (pour sa richesse)
6
tu vas avec empressement à sa rencontre.
7
Or, que t’importe qu’il ne se purifie pas ».
8
Et quant à celui qui vient à toi avec empressement
9
tout en ayant la crainte,
10
tu ne t’en soucies pas.
11
N’agis plus ainsi ! Vraiment ceci est un rappel -
12
quiconque veut, donc, s’en rappelle -
13
consigné dans des feuilles honorées,
14
élevées, purifiées,
15
entre les mains d’ambassadeurs
16
nobles, obéissants.
17
Que périsse l’homme ! Qu’il est ingrat !
18
De quoi [Allah] l’a-t-Il créé ?
19
D’une goutte de sperme, Il le crée et détermine (son destin):
20
puis Il lui facilite le chemin ;
21
puis Il lui donne la mort et le met au tombeau ;
22
puis Il le ressuscitera quand Il voudra.
23
Eh bien non ! [L’homme] n’accomplit pas ce qu’Il lui commande.
24
Que l’homme considère donc sa nourriture :
25
C’est Nous qui versons l’eau abondante,
26
puis Nous fendons la terre par fissures
27
et y faisons pousser grains,
28
vignobles et légumes,
29
oliviers et palmiers,
30
jardins touffus,
31
fruits et herbages,
32
pour votre jouissance vous et vos bestiaux.
33
Puis quand viendra le Fracas,
34
le jour où l’homme s’enfuira de son frère,
35
de sa mère, de son père,
36
de sa compagne et de ses enfants,
37
car chacun d’eux, ce jour-là, aura son propre cas pour l’occuper.
38
Ce jour-là, il y aura des visages rayonnants,
39
riants et réjouis.
40
De même qu’il y aura, ce jour-là, des visages couverts de poussière,
41
recouverts de ténèbres.
42
Voilà les infidèles, les libertins.
←|→
Blachère, 1957Contexte
X
Sourate LXXX.
Il s’est renfrogné.
(‛Abasa.)
Propos liminaire du traducteur
Titre tiré du vt. 1.
Cette sourate est formée de fragments d’époque ancienne.
La Tradition rapporte qu’un aveugle sans appui vint trouver Mahomet pour qu’il l’instruisit. Comme celui-ci s’entretenait avec des notables de la Mekke, il ne fit pas attention à l’aveugle qui renouvela ses questions. Finalement, excédé, le Prophète fronça les sourcils et se détourna. Ce fragment lui fut alors révélé. Nöldeke et Schwally le rangent parmi les plus anciennement transmis. Il semble qu’il faille le placer un peu plus tard, parmi ceux qui attestent l’existence d’un auditoire prêt à passer du scepticisme à la défiance.

Facsimile Image Placeholder
Au nom d’Allah, le Bienfaiteur miséricordieux.
1
Il s’est renfrogné et détourné
2
Car à lui est venu l’aveugle.
3
Qui peut te faire savoir ? Peut-être celui-ci se purifiera-t-il
4
ou s’amendera-t-il, en sorte que le Rappel lui aura été utile ?
5
A celui qui affecte la suffisance
6
tu portes intérêt
7
(pourtant tu n’es pas responsable qu’il ne se purifie pas),
8
mais de celui qui vient à toi empli de zèle
9
et plein de crainte,
10
toi, tu te désintéresses.
11
Non ! c’est un Rappel (taḏkira)
12
(qui voudra s’en souviendra),
13
[un Rappel contenu] dans des Feuilles vénérées,
14
exaltées, purifiées,
15
dans les mains de Scribes
16
[15] nobles et purs.
Note [édition originale] : safaratun « scribes ». Le mot est d’origine araméenne et ne se retrouve pas ailleurs. Ces scribes sont évidemment les Anges chargés de fixer la Révélation dans l’Archétype céleste du Coran.
    17
    [16] Périsse l’homme ! Comme il est impie !
    18
    [17] De quoi l’a-t-Il créé ?
    19
    [18] D’une goutte de sperme. Il l’a créé
    19
    et Il a décrété son destin,
    20
    puis le Chemin, Il lui a facilité,
    Note [édition originale] : Les commt. comprennent : Dieu lui a facilité l’accès à la vie, hors du sein de sa mère. Cette interprétation ne semble cependant pas nécessaire. Si l’on suit en effet l’enchaînement des idées, ce vt. paraît simplement signifier : Dieu lui facilite la vie par ses dons.
      21
      puis Il l’a fait mourir et mettre au tombeau,
      22
      puis, quand Il voudra, Il le ressuscitera.
      23
      Eh bien ! non ! [l’Homme] n’a pas encore accompli ce que [le Seigneur] lui a ordonné.
      24

      Facsimile Image Placeholder
      Que l’Homme considère sa nourriture !
      25
      Nous avons versé l’eau [du ciel] abondamment,
      26
      puis Nous avons fendu la terre largement,
      27
      et Nous y avons fait pousser graines,
      28
      vignes, cannes,
      29
      oliviers, palmiers,
      30
      jardins touffus,
      31
      fruits et pâturages,
      32
      objet de jouissance pour vous et vos troupeaux (’an‛âm).
      33
      Et quand viendra le Fracas,
      34
      le jour où l’Homme fuira son frère,
      35
      sa mère et son père,
      36
      sa compagne et ses fils,
      37
      [car] chacun alors aura sujet de ne considérer que soi,
      38
      ce jour-là des visages seront rayonnants,
      39
      souriants et joyeux,
      40
      tandis que d’autres, à ce moment, seront couverts de poussière,
      41
      recouverts de ténèbres :
      42
      ceux-là auront été les Infidèles et les Libertins.
      ←|→
      Arberry, 1955Contexte
      X
      He Frowned
      1
      He frowned and turned away
      2
      that the blind man came to him.
      3
      And what should teach thee? Perchance he would cleanse him,
      4
      or yet remember, and the Reminder profit him.
      5
      But the self-sufficient,
      6
      to him thou attendest
      7
      though it is not thy concern, if he does not cleanse himself.
      8
      And he who comes to thee eagerly
      9
      and fearfully,
      10
      to him thou payest no heed.
      11
      No indeed; it is a Reminder
      12
      (and whoso wills, shall remember it)
      13
      upon pages high-honoured,
      14
      uplifted, purified,
      15
      by the hands of scribes
      16
      noble, pious.
      17
      Perish Man! How unthankful he is!
      18
      Of what did He create him?
      19
      Of a sperm-drop He created him, and determined him,
      20
      then the way eased for him,
      21
      then makes him to die, and buries him,
      22
      then, when He wills, He raises him.
      23
      No indeed! Man has not accomplished His bidding.
      24
      Let Man consider his nourishment.
      25
      We poured out the rains abundantly,
      26
      then We split the earth in fissures
      27
      and therein made the grains to grow
      28
      and vines, and reeds,
      29
      and olives, and palms,
      30
      and dense-tree'd gardens,
      31
      and fruits, and pastures,
      32
      an enjoyment for you and your flocks.
      33
      And when the Blast shall sound,
      34
      upon the day when a man shall flee from his brother,
      35
      his mother, his father,
      36
      his consort, his sons,
      37
      every man that day shall have business to suffice him.
      38
      Some faces on that day shall shine
      39
      laughing, joyous;
      40
      some faces on that day shall be dusty
      41
      o'erspread with darkness --
      42
      those -- they are the unbelievers, the libertines.
      ←|→
      Pitckthall, 1930Contexte
      X
      “He Frowned”
      1
      He frowned and turned away"
      2
      Because the blind man came unto him.
      3
      What could inform thee but that he might grow (in grace)
      4
      Or take heed and so the reminder might avail him?
      5
      As for him who thinketh himself independent,
      6
      Unto him thou payest regard.
      7
      Yet it is not thy concern if he grow not (in grace).
      8
      But as for him who cometh unto thee with earnest purpose"
      9
      And hath fear,
      10
      From him thou art distracted.
      11
      Nay, but verily it is an Admonishment,
      12
      So let whosoever will pay heed to it,
      13
      On honoured leaves"
      14
      Exalted, purified,
      15
      (Set down) by scribes"
      16
      Noble and righteous.
      17
      Man is (self-)destroyed: how ungrateful!
      18
      From what thing doth He create him?
      19
      From a drop of seed. He createth him and proportioneth him,
      20
      Then maketh the way easy for him,
      21
      Then causeth him to die, and burieth him;
      22
      Then, when He will, He bringeth him again to life.
      23
      Nay, but (man) hath not done what He commanded him.
      24
      Let man consider his food:
      25
      How We pour water in showers"
      26
      Then split the earth in clefts"
      27
      And cause the grain to grow therein"
      28
      And grapes and green fodder"
      29
      And olive-trees and palm-trees"
      30
      And garden-closes of thick foliage"
      31
      And fruits and grasses:
      32
      Provision for you and your cattle.
      33
      But when the Shout cometh"
      34
      On the day when a man fleeth from his brother"
      35
      And his mother and his father"
      36
      And his wife and his children,
      37
      Every man that day will have concern enough to make him heedless (of others).
      38
      On that day faces will be bright as dawn,
      39
      Laughing, rejoicing at good news;
      40
      And other faces, on that day, with dust upon them,
      41
      Veiled in darkness,
      42
      Those are the disbelievers, the wicked.
      ←|→
      Sale, 1734Contexte
      X
      CHAP. LXXX.
      Intitled, He Frowned; revealed at Mecca.
      In the name of the most merciful God.
      1
      THE prophet frowned, and turned aside,
      2
      because the blind man came unto him
      a
      Note [édition originale] : The prophet frowned, and turned aside, because the blind man came unto him, &c.] This passage was revealed on the following occasion. A certain blind man, named Abdallah Ebn Omm Mactûm, came and interrupted Mohammed while he was engaged in earnest discourse with some of the principal Koreish, whose conversion he had hopes of; but the prophet taking no notice of him, the blind man, not knowing he was otherwise busied, raised his voice, and said, O apostle of God, teach me some part of what God hath taught thee: but Mohammed, vexed at this interruption, frowned and turned away from him; for which he is here reprehended. After this, whenever the prophet saw Ebn Omm Mactûm, he shewed him great respect, saying, The man is welcome, on whose account my Lord hath reprimanded me; and he made him twice governor of Medina. 1
      • 1 Idem, Al Beidawi.
      :
      3
      and how dost thou know whether he shall peradventure be cleansed from his sins,
      4
      or whether he shall be admonished, and the admonition shall profit him?
      5
      The man who is wealthy,
      6
      thou receivest respectfully;
      7
      whereas it is not to be charged on thee, that he is not cleansed:
      8
      but him who cometh unto thee earnestly, seeking his salvation,
      9
      and who feareth God,
      10
      dost thou neglect.
      11
      By no means shouldest thou act thus. Verily the Koran is an admonition
      12
      (and he who is willing retaineth the same;)
      13
      written in volumes honourable,
      14
      exalted, and pure;
      15
      by the hands of scribes honoured, and just
      b
      Note [édition originale] : Written in volumes honourable, exalted, and pure, &c. ] Being transcribed from the preserved table, highly honoured in the sight of God, kept pure and uncorrupted from the hands of evil spirits, and touched only by the angels. Some understand hereby the books of the prophets, with which the Korân agrees in substance 2.
      • 2 Al Zamakh
      .
      16
      May man be cursed! What hath seduced him to infidelity?
      17
      Of what thing doth God create him?
      18
      Of a drop of seed
      19
      doth he create him; and he formeth him with proportion;
      20
      and then facilitateth his passage out of the womb:
      21
      afterwards he causeth him to die, and layeth him in the grave;
      22
      hereafter, when it shall please him, he shall raise him to life.
      23
      Assuredly, He hath not hitherto fully performed what God hath commanded him.
      24
      Let man consider his food; in what manner it is provided.
      25
      We pour down water by showers;
      26
      afterwards we cleave the earth in clefts,
      27
      and we cause corn to spring forth therein,
      28
      and grapes, and clover,
      29
      and the olive, and the palm,
      30
      and gardens planted thick with trees,
      31
      and fruits, and grass,
      32
      for the use of yourselves and of your cattle.
      33
      When the stunning sound of the trumpet shall be heard;
      34
      on that day shall a man fly from his brother,
      35
      and his mother, and his father,
      36
      and his wife, and his children.
      37
      Every man of them, on that day, shall have business of his own sufficient to employ his thoughts.
      38
      On that day the faces of some shall be bright,
      39
      laughing, and joyful:
      40
      and upon the faces of others,
      Facsimile Image Placeholder
      on that day, shall there be dust;
      41
      darkness shall cover them.
      42
      These are the unbelievers, the wicked.
      ←|→
      Postnikov ?, 1716Contexte
      X
      ГЛАВА О СЛЕПОМ.
      СОДЕРЖИТ ЧЕТЫРЕДЕСЯТЬ ДВА СТИХА, ПИСАННЫЕ В МЕККЕ.
      Во имя бога щедраго, и милостиваго.
      1
      Пророк очистил чело, имея лице чистое,
      2
      и отииде когда слепыи прииде к нему.
      3
      Он не скажет ти аще он будет веровати в бога,
      4
      егда он получит благое от твоего научения.
      5
      -6 Удалися от онаго иже удалится от закона божия.
      7
      Ты недолжен еси принуждати к вере, токмо проповедати, но не отходи от сих,
      8
      которые приидут к тебе ради научения,
      9
      и которые будут боятися бога.
      11
      Алкоран прислан есть
      12
      да бы научити народ,
      13
      он списан есть с книги сохраняемыя на небеси.
      14
      Емуже честь, и хвала да будет во веки.
      17
      Чесо ради челвек нечестивыи есть ;
      18
      сего ли ради что он сотворен есть
      19
      от малои воды, и пребысть во чреве матере своея даже до времени назначенного ;
      20
      и кто ему обрете путь изыти оттуду ;
      21
      понеже бо не бог ли умерщвляет
      22
      и оживляет, когда похощет ;
      23
      он не творит что бог повеле, и не разсуждает о благости его
      24
      имиже питаются.
      25
      Мы послахом дождь.
      26
      отверзехом сокровище земли,
      27
      повелехом произвести всякое овощие,
      28
      -31 оливы, сливы, сады наполненые всякими овощиями, и травами
      32
      ради питания вашего, и ради ваших скотов.
      33
      Егда ангел во вторыи вострубит в трубу,
      34
      человек бежит от брата своего,
      35
      от матери своея,
      36
      жены, и детеи своих.
      37
      и всякии будет о себе мыслит.
      40
      В сии бо день грешницы покрыют лице свое печалию,
      38
      -39 лица же добрых возвеселятся.
      42
      А сии иже искали пути между верою и нечестием,
      41
      будут лица их покрыты землею и песком.
      ←|→
      Marracci, 1698Contexte
      X

      SURA LXXX.
      CORRUGAVIT.
      MECCANA :
      COMMATUM DUORUM, & QUADRAGINTA.
      1
      1.  Corrugavit faciem, & avertit se Mahumetus.
      2
      2.  Eo, quòd venerit ad eum Cæcus.
      3
      3.  Et quid certum reddebat te, utrum ipse justificandus esset.
      4
      4.  Vel commonefaciendus esset, & profutura esset illi commonitio ?
      5
      5.  Porrò, qui divitiis abundat.
      6
      6.  Tu illum honorificè excipis.
      7
      7.  Neque tibi curæ est, quòd non justificetur.
      8
      8.  At verò, qui venit ad te, & studiosè curat salutem suam.
      9
      9.  Et ipse timet Deum.
      10
      10.  Tu ab eo averteris.
      11
      11.  Minimè id facere debes. Porrò hæc Sura est commonitio.
      12
      12.  (Qui porrò voluerit, memoria tenebit hoc)
      13
      in voluminibus honoratis.
      14
      13.  Exaltatis, purificatis, scripta.
      15
      14.  Per manus Scribarum.
      16
      15.  Honoratorum, justorum.
      17
      16.  Pereat homo : quid adduxit illum ad infidelitatem ?
      18
      17.  Ex qua re creavit illum Deus ?
      19
      18.  Ex spermate creavit illum. 19.  Deindè conformavit eum.
      20
      20.  Tùm semitam ad egressum ex utero facilitavit ei.
      21
      21.  Deindè morti tradet eum. 22.  Et tumulabit eum.
      22
      23.  Posteà, cùm voluerit, suscitabit eum.
      23
      24.  Prorsùs ita erit. Nondùm perfecit homo id, quod præcepit ei Deus.
      24
      25.  Aspiciat porrò homo ad cibum suum.
      25
      26.  Nos certè effudimus aquam effundendo è nubibus.
      26
      27.  Deindè fidimus terram findendo, ut germinarent plantæ.
      27
      28.  Tùm germinare fecimus in ea granum.
      28
      29.  Et uvas, & herbam virentem,
      29
      & oleam, & palmam.
      30
      30.  Et hortos confertos arboribus.
      31
      31.  Et poma, & pascua herbarum.
      32
      32.  Ad usum vestrum, & pecorum vestrorum.
      33
      33.  Cùm ergo venerit Resonans cum strepitu (idest Tuba secunda ).
      34
      34.  Die, qua fugiet vir à fratre suo,
      35
      35.  Et Matre sua, & Patre suo,
      36
      36.  Et conjuge sua, & filiis.
      37
      37.  Unicuique viro ex ipsis die illa erit negotium, quod satis erit illi, ne aliena curet.
      38
      38.  Facies quorumdam die illa erunt hilares.
      39
      39.  Ridentes, jucundæ.
      40
      40.  Et facies quorumdam die illa super eas erit pulvis.
      41
      41.  Cooperiet eas obscuritas.
      42
      42.  Hi erunt infideles, scelerati.
      Note [édition originale] : NOTÆ.
      Prima vox عبس , Congregavit faciem, dedit titulum Suræ, quæ Meccana est, & juxta Gelalem duos supra quadraginta versus habet. Alii tamen unum demunt : Alii triginta tantùm enumerant. Crebra quippè Rythmi mutatio valdè incertum eorum numerorum reddit. De lectoris pręmio hæc feruntur : من قراء سورة عبس جاء يوم القيمة ووجهه ضاحق مستبشر Qui legerit Suram Corrugavit faciem : veniet in die Resurrectionis cum vultu ridenti, & jucundo.
      I.  Corrugavit faciem. ] Fabellam quamdam confingunt hìc Expositores, quam ita refert Gelal : جاءه الاعمى عبد الله بن ام مكتوم فقطعه عما هو مشغول به ممن يرجو اسلامه من اشراف قريش الذي هو حريصعلى اسلامهم ولم يدر الاعمى انه مشغول بذلك فناداه علمني مما علمك الله فانصرف النبي الى بيته فعوبت في تلك السورة فكان بعد ذلك يقول له اذا جاءَ الى بيته مرحبًا بمن عابتنى فيه ربّي ويبسط له رداه Venit ad eum Cęcus, nomine Abdallah, filius Ommomactum, & interpellavit eum, dùm esset occupatus circa quemdam ex Primoribus Coraisitarum, quem sperabat se posse perducere ad suam Religionem, &, qui erat studiosus conversionis eorumdem Coraisitarum. Sed non attendit Cęco Mahumetus, totus intentus in eo, quod tunc agebat. Cęcus verò inclamavit eum dicens : Doce me aliquid eorum, quæ docuit te Deus. At Mahumetus avertit se, & regressus est in domum suam : qua de re reprehenditur in hac Sura. Posteà vero, cùm venisset Cęcus in domum ejus, dixit ei Mahumetus : Bene venerit ille, cujus gratia redarguit me Dominus meus. Et extendit ad eum pallium suum. Finguntur igitur hæc dicta fuisse à Deo ad Mahumetum redarguendum, quòd Cęcum illum neglexisset, ut diviti Coraisitæ operam impenderet. O vulpem !
      XII.  In voluminibus honoratis. ] Refertur ad commonitionem, iuxta Zamchascerium : انها مثبتة في صحف منتسخة من اللوح المحفوظ مكرمة عند الله مرفوعة في السماء مطهّرة منزهة من ايدي الشياطين لا يمسها الا ايدي ملايكة : مطهرين سفرة كتبة يستنخون الكتب من اللوح بررة اتقياء وقيل من صحف الانبياء quia ipsa scripta est in voluminibus, transcripta ex Tabula asservata ; honoratis apud Deum, exaltatis in Cęlo, purificatis, idest custoditis à manibus Dęmonum : non enim attigerunt illa, nisi manus Angelorum purissimorum scribarum, qui transcribunt libros ex eadem Tabula puros, & sinceros. Hujusmodi autem volumina dicuntur esse libri Prophetarum. Nomine autem commonitionis intelligunt quidam hanc ipsam Suram, tamquam privatam commonitionem factam Mahumeto à Deo : quidam verò totum Alcoranum, tanquam admonitionem ad universas creaturas.
      XVI.  Pereat. ] Arabicè est قُتل occidatur. Explicat Gelal : لُعن  : maledictus sit  ; quamvis enim exprimatur per præteritum : nihilominùs exigit significationem imperativi imprecatorii, seu execratorii.
        Note [édition originale] : REFUTATIONES.
        I. Notanda hìc, & alibi est vulpina Mahumeti calliditas, qui, ut se veridicum, candidum, sincerumque ostenderet, ac proindè sibi apud suos fidem in iis, quę blasphemè mentiebatur, conciliaret : fingit, se identidem à Deo de aliquo peccato, vel errore reprehendi : quemadmodùm hoc loco, ubi inducit ipsum Deum se redarguentem, quòd, ut diviti, ac potenti operam navaret, Cœcum salutis suæ sollicitum fastidiosè rejecisset. Qui enim ita candidè peccata sua fateretur, quomodò non eidem in cæteris, quæ diceret, fides esset habenda ?
        II. Notanda porrò est culpa ipsa, de qua hìc Impostor fingit, se reprehendi, quæ sanè ostendit, illum non Prophetam, sed nebulonem magnum fuisse. Nam quomodò Propheta censendus est, qui missus à Deo ad homines in viam salutis dirigendos ; eos, qui illam requirunt, à se rejicit, ut divitis, potentisque obsequiis, operam suam impendat ? At enim hujus quoque salutem ipse curabat, eumque ad fidem pertrahere ob majus bonum studebat : nempè, quia (utpotè inter suos magnæ authoritatis) si ipse credidisset, alios plures ad Mahumeti sequelam traxisset. Ita fingit Gelal : sed Alcorani verba illi manifestè contradicunt, dùm asserunt, Mahumetum nihil de divitis illius fide, vel salute curasse. Zamchascerius valdè malitiosè ita explicat verba Alcorani : وليس عليك بأس في ان لا يتزكّى بالاسلام ان عليك الا البلاغ , & non spectat ad te decertare eo, quòd ille non justificetur per fidem : sed solùm munus tuum est fidem illi annunciare. Verùm nulla hìc erat decertatio, seu pugna necessaria, sed satis erat tantùm benigna allocutio ad alliciendum hominem illum ad Religionem : & hoc sanè non erat reprehendendum. Atqui, etiamsi cum aliquo vehementiori studio id Mahumetus egisset, non poterat culpari. Neque enim ita fides prædicanda est, ut nullum in ea persuadenda studium, & energia, contentio nulla adhibenda sit : alioquin Mahumetus sibi adversaretur, qui in Alcorano tot ad sectam suam ingerendam motiva, tot argumenta, licèt frivola, congerit : Neque malum ullum fuisset, pro lucrando divite illo, ac potente cum spe majoris boni (præsertim, quia se Mahumeticæ Religionis cupidum, ejusque aliis persuadendæ studiosum ostendebat) aliquem alium tunc temporis posthabere. Noto hìc obiter, Zamchascerium velle, Mahumetum eo tempore non uni tantùm, sed aliis etiam ex Coraisitarum Principibus sectam suam prædicasse : ita enim scribit : وعند صناديد قريش عتبة وشيبة ابنا ربيعة وابو جهل بن هشام واعباس بن عبد المطلب وامية بن الخلف والوليد بن مغيرة ويدعوهم الى الاسلام رجاء ان يسلم باسلامهم غيرهم Erant apud eum Primates Coraisitarum, Otba, & Sceiba filii Rabiæ : & Abugehel filius Hasciam : & Abbas filius Abdalmotalleb : & Ommia filius Chalphi, & Validus filius Mogheiræ : & prædicabat eis invitans ad Religionem suam, sperans, si ipsi credidissent, alios quoque eorum exemplo credituros. Sed in Alcorano unius tantùm mentio habetur : & manifestè asseritur, nullam de ejus salute Mahumeto curam fuisse, sed tantùm de illius divitiis, quas potiùs captabat, quàm illius fidem. Verùm, si, ut vult Zamchascerius, tàm multis Mahumetus publicè, & palam legem suam prædicabat : cur Cęcus ille exigebat ab eo, ut sibi eam prędicaret ? nonnè satis illi erat attendere iis, quæ tunc temporis cæteros docebat, si tamen non ita aurium, sicut oculorum morbo laborabat ?
        III. Asserit Mahumetus, vel Deus Mahumeti, hanc Suram, seu, ut alii explicant, totum Alcoranum transcriptum ab Angelis ex Tabula asservata in volumina honorata, exaltata, & purificata, seu custodita à contactu Dæmonum. Hæc autem volumina volunt Moslemi, esse libros Prophetarum. At in nullius Prophetę libris, neque in ullis aliis hujusmodi Codicibus, vel hæc Sura, vel Alcoranus reperietur. Quamobrem manifesti mendacii arguitur. Hùc accedit, valdè ridiculum esse, quòd aliquis apud Deum liber reperiatur, ex quo Angeli exscribant, quę in Prophetarum libris reperiuntur. Ipsi enim Prophetæ per se, vel per amanuenses ea scribebant, quæ sibi à Deo revelabantur. Assignent igitur Moslemi, quinam sint, & ubinam sint hi codices, transcripti per manus Angelorum è Tabula asservata, honorati apud Deum, exaltati in Cœlo, vel juxta aliam expositionem Zamchascerii, مرفوعة في المقدار exaltati in mensura, seu quantitate, & purificati, seu intacti à manibus, & contactu dęmonum. Sunt ne in Cœlo, an in terra ? Si in Cœlo, ad quid, oro, ibi deserviunt ? Est ne in Cęlo Bibliotheca aliqua voluminum, in quorum lectione Angeli, ac Beati sese exerceant ? Si autem in terra existunt : tenentur Mahumetani ea nobis ostendere, ut Alcorani veritatem comprobemus. Respondebunt, ea jam periisse. Sed peto, an ante Mahumetum, an verò post illum perierint. Si ante illum, testes mortuos adhibet veritatis sui Alcorani. Post illum verò perjisse, nullo modo probari potest. Hùc accedit, repugnare Divinæ providentiæ, ut sineret perire libros illos, quos, & honoratos apud Deum, & exaltatos in Cœlo, & à manibus, tactuque Dęmonum illibatos Alcoranus pronunciat. Dicent ne, hos libros esse Pentateuchum, Euangelium, & cęteros Sacros Codices, quos habent apud se, & legunt Scripturales, Judæi scilicet, & Christiani ? At in his, ut jam dixi, neque Alcoranus, neque ulla ejus Sura reperitur.
          ←|→
          Du Ryer, 1647Contexte
          X
          LE CHAPITRE DE L’AVEUGLE,
          contenant quarante-deux versets,
          escrit à la Meque.
          AU Nom de Dieu clement & misericordieux.
          1
          Le Prophete a fronsé le front, a eu le visage refronné, & s’est retiré
          2
          lors que l’Aveugle est venu vers luy.
          3
          Il ne te dira pas s’il croira en Dieu,
          4
          & s’il profitera de tes predications ;
          6
          esloigne-toy
          5
          de celuy qui s’esloignera de la loy de Dieu,
          7
          tu n’és obligé qu’à le prescher, & non pas à le faire croire,
          11
          mais ne quitte pas
          8
          ceux qui te viendront voir pour estre instruits
          9
          & qui craindront Dieu.
          11
          L’Alcoran est envoyé pour instruire le peuple,
          13
          il a esté copié sur le livre
          15
          qui est gardé
          14
          au Ciel,
          13
          auquel honneur & loüange sont deus eternellement.
          17
          Pourquoy l’homme est-il impie ?
          18
          est-ce, parce qu’il est creé
          19
          d’un peu d’eau arrestée dans le
          Facsimile Image Placeholder
          ventre de sa mere jusques au temps ordonné ?
          20
          & qu’il a trouvé le chemin d’en sortir ?
          21
          est-ce parce que Dieu le fait mourir
          22
          & ressusciter quand bon luy semble ?
          23
          Il ne fait pas ce que Dieu commande,
          24
          & ne considere pas les biens qui le nourrissent :
          25
          Nous avons envoyé la pluye,
          26
          nous avons ouvert les tresors de la Terre,
          27
          nous avons fait produire toute sorte de grains,
          28
          des blettes,
          29
          des olives, des dattes,
          30
          des jardins, & des vergers
          31
          remplis de fruicts & d’herbages,
          32
          pour nourrir vous & vos troupeaux.
          33
          Lors que l’Ange sonnera la trompette la seconde fois,
          34
          l’homme fuyra son frere,
          35
          sa mere,
          36
          sa femme, & ses enfans,
          37
          chacun pensera à soy-mesme,
          40
          ce jour les meschans auront le visage couvert d’affliction ;
          38
          le visage des bons sera joyeux,
          42
          & ceux qui ont cherché un chemin entre la foy & l’impieté,
          40
          auront le visage couvert de terre & de poussiere.
          ←|→
          Arrivabene, 1547Contexte
          X
          In nome di Dio misericordioso, e Pio. CAPITOLO LXII.
          2
          Note [édition originale] : Catta benevolenza da ricchi; fingendo essere ripreso da Dio, che egli habbia sprezzato un cieco.
          • [B]
          A TE VENENDO un cieco,
          1
          partendoti ti sei adirato.
          3
          Egli forse si convertira al bene,
          4
          o forse se ne ricordera.
          6
          Tu cerchi di favorire
          5
          à pecuniosi,
          5
          accioche cosi ti presentino.
          7
          Ma perche te ne curi?
          10
          Tu ti partirai
          9
          dal
          Facsimile Image Placeholder
          timoroso
          d’esser mendico.
          11
          Questo è da commemorare
          12
          a chi lo vuol sapere,
          13
          e son notate ne libri benedetti
          15
          scritti a mano,
          Note [Coran 12-21, MB] :
          Ce passage, pourtant très clair en latin, est traduit en italien d’une façon plutôt négligée. Le pronom neutre pluriel « haec » est traduit par le singulier masculin « questo », mais le verbe « ʃon notate » présuppose un sujet féminin pluriel (par exemple « queste cose »). En outre, la mention des « libri benedetti ʃcritti a mano» (« livres bénis écrits à la main ») appauvrit le sens du texte latin.
            17
            Lo huomo peri per la sua incredolità,
            18
            19
            il quale Dio formo interamente,
            20
            e dopo gli mostro le sue vie,
            21
            similmente lo condusse alla morte,
            22
            e lo suscitera secondo il suo volere,
            23
            Perche dunque non segui i miei precetti?
            24
            Ricordisi almeno lo huomo ricordandosi il suo vitto, e la sua sostanza.
            25
            Noi habbiamo mandato l’acqua per nascimento de frutti.
            26
            Noi aprimmo la terra
            29
            per l’olive,
            27
            per i grani,
            28
            per le viti,
            31
            32
            e per ogni altra cosa per voi.
            33
            Quel di venendo
            34
            lo huomo lasciera
            36
            le donne,
            la ricchezza,
            35
            e i parenti.
            37
            Allhora assai sara a bastanza attender à se,
            38
            d’alcuni quel di saranno le faccie
            39
            allegre,
            38
            e belle,
            40
            d’alcuni cioe de gli incredoli
            41
            saranno pallide,
            40
            e cinericcie.
            ←|→
            Bibliander, 1550Contexte
            X
            AZOARA XC.
            In n. etc.
            2
            Note [édition originale] : Reprehenditur a Deo, quod neglexerit quaedam, opulentium gratiam captans interim.
              Ad te caeco ueniente,
              1
              discedens iratus es.
              3
              Ille tamen forsan ad bonum conuerteretur,
              4
              uel saltim quod sibi commodum esset, reminisceretur.
              5
              Pecuniosis autem atque diuitibus
              6
              te uinciri atque fauere quaeris,
              5
              ut sic tibi munera faciant.
              7
              Sed cur inde tractas, seu curas ?
              9
              A timente quidem mendicatum,
              8
              et a te quippiam quaesitum ueniente,
              10
              diuerteris.
              11
              Haec quidem
              12
              scire uolentibus summe
              11
              commemoranda sunt,
              13
              librisque benedictis sunt adnotata
              15
              scriptorum manibus.
              17
              Homo quidem ob incredulitatem suam periit,
              19
              quem de spermate plasmatum Deus integre
              18
              formauit,
              20
              eique deinceps uias suas patefecit,
              21
              tandem eum ad mortem atque foueam duxit.
              22
              omnes deinde uoluntate sua potente resuscitaturus.
              23
              Cur igitur mea praecepta non exequitur ?
              24
              Recordetur saltim homo, suum uictum atque substantiam considerans.
              25
              Nos enim aquam ad fructuum ortum misimus.
              26
              Nos terram aperuimus,
              27
              et in ea messes
              28
              ac uuas, et bletes
              29
              ac oliuas,
              31
              et herbas
              32
              uobis bestiisque uestris,
              31
              et poma,
              29
              palmasque
              27
              praebuimus.
              33
              Illa quoque die contingente
              34
              homo derelinquit fratrem suum,
              35
              et utrumque parentem,
              36
              et mulieres, atque filios.
              37
              Omni namque tunc suum proprium peragere negotium satis erit, atque magnum.
              38
              Quorundam autem facies illa die speciosae fient,
              39
              et hilares, atque ridentes :
              40
              Aliorum autem, uidelicet incredulorum, malum suum uidentium,
              41
              pallentes erunt
              40
              et cinericiae.
              ←|→
              Al-Ǧalālayn, 1465-6Contexte
              X
              سورة عبس
              1
              «عبس» النبي: كلح وجهه «وتولى» أعرضَ لأجل:
              2
              (أن جاءه الأعمى) عبد الله بن أم مكتوم فقطعه عما هو مشغول به ممن يرجو إسلامه من أشراف قريش الذين هو حريص على إسلامهم، ولم يدر الأعمى أنه مشغول بذلك فناداه: علمني مما علمك الله، فانصرف النبي صلى الله عليه وسلم إلى بيته فعوتب في ذلك بما نزل في هذه السورة، فكان بعد ذلك يقول له إذا جاء: "" مرحبا بمن عاتبني فيه ربي "" ويبسط له رداءه.
              3
              «وما يُدريك» يعلمك «لعله يزكى» فيه إدغام التاء في الأصل في الزاي، أي يتطهر من الذنوب بما يسمع منك.
              4
              «أو يذكَّر» فيه إدغام التاء في الأصل في الذال أي يتعظ «فتنفعُه الذكرى» العظة المسموعة منك وفي قراءة بنصب تنفعه جواب الترجي.
              5
              «أما من استغنى» بالمال.
              6
              «فأنت له تصدى» وفي قراءة بتشديد الصاد بإدغام التاء الثانية في الأصل فيها: تقبل وتتعرض.
              7
              «وما عليك ألا يزكى» يؤمن.
              8
              «وأما من جاءك يسعى» حال من فاعل جاء.
              9
              «وهو يخشى» الله حال من فاعل يسعى وهو الأعمى.
              10
              «فأنت عنه تَلَهَّى» فيه حذف التاء الأخرى في الأصل أي تتشاغل.
              11
              «كلا» لا تفعل مثل ذلك «إنها» أي السورة أو الآيات «تذكرة» عظة للخلق.
              12
              «فمن شاء ذكره» حفظ ذلك فاتعظ به.
              13
              «في صحف» خبر ثان لأنها وما قبله اعتراض «مكرمة» عند الله.
              14
              «مرفوعة» في السماء «مطهرة» منزهة عن مس الشياطين.
              15
              «بأيدي سفرة» كتبة ينسخونها من اللوح المحفوظ.
              16
              «كرام بررة» مطيعين لله تعالى وهم الملائكة.
              17
              «قتل الإنسان» لعن الكافر «ما أكفره» استفهام توبيخ، أي ما حمله على الكفر.
              18
              «من أي شيءٍ خلقه» استفهام تقرير، ثم بينه فقال:
              19
              «من نطفة خلقه فقدره» علقة ثم مضغة إلى آخر خلقه.
              20
              «ثم السبيل» أي طريق خروجه من بطن أمه «يَسَّره».
              21
              «ثم أماته فأقبره» جعله في قبر يستره.
              22
              «ثم إذا شاء أنشره» للبعث.
              23
              «كلا» حقا «لمَّا يقض» لم يفعل «ما أمره» به ربه.
              24
              «فلينظر الإنسان» نظر اعتبار «إلى طعامه» كيف قدر ودبر له.
              25
              «أنا صببنا الماء» من السحاب «صبا».
              26
              «ثم شققنا الأرض» بالنبات «شقا».
              27
              «فأنبتنا فيها حبا» كالحنطة والشعير.
              28
              «وعنبا وقضبا» هو القت الرطب.
              29
              «وزيتونا ونخلا».
              30
              «وحدائق غلبا» بساتين كثيرة الأشجار.
              31
              «وفاكهة وأبّا» ما ترعاه البهائم وقيل التبن.
              32
              «متاعا» متعة أو تمتيعا كما تقدم في السورة قبلها «لكم ولأنعامكم» تقدم فيها أيضا.
              33
              «فإذا جاءت الصاخة» النفخة الثانية.
              34
              «يوم يفر المرء من أخيه».
              35
              «وأمه وأبيه».
              36
              «وصاحبته» زوجته «وبنيه» يوم بدل من إذا، وجوابها دل عليه.
              37
              «لكل امرىءٍ منهم يومئذ شأن يغنيه» حال يشغله عن شأن غيره، أي اشتغل كل واحد بنفسه.
              38
              وجوه يومئذ مسفرة» مضيئة.
              39
              «ضاحكة مستبشرة» فرحة وهم المؤمنون.
              40
              «ووجوه يومئذ عليها غَبَرة» غبار.
              41
              «ترهقها» تغشاها «قترة» ظلمة وسواد.
              42
              «أولئك» أهل هذه الحال «هم الكفرة الفجرة» أي الجامعون بين الكفر والفجور.
              Réinitialiser l'alignement